Lieve alle-allemaal. Bedankt voor jullie leuke reakties.
De was ligt alweer gestreken in de kast en we werken de jetlag weg
Malibu
Op weg naar Malibu zijn we gestopt in Acton. Niet te verwarren met mijn favoriete winkel. Al vroeg in de ochtend reden we door de heuvels net boven Los Angeles gelegen.De laatste reisdag met de
camper was aangebroken en we tuften met een snelheid van een gemiddelde fietser over de highway. In Nederland hebben we filles maar dat is kinderspel in vergelijking met Los Angeles. Bij de pier
van Santa Monica sprong ik uit de camper om nog snel wat souvenirs te kopen.Op de pier staat een bord waarop staat aangeven dat hier de Route 66 eindigt. We wilden geen 25 euro betalen voor een
parkeerkaart, dus Leen bewaakte het voertuig met gesloten portieren. Met uitzicht op de Stille oceaan sluiten we onze reis af. De beentjes even in de ruststand.
We vonden het fijn dat jullie ons volgden en om jullie reacties te lezen.
Lieve groet, Leen en Marja
Pahrump en Stove3
Het verkeer in de vroege ochtenduren was al druk in Las Vegas, zeker voor de zaterdag. Daarom lieten we ons plan varen om nog naar een outletstore te gaan. Bij de eerste de beste mogelijkheid
draaiden we de 190 op richting Death Valley. Het vlakke landschap maakt hier snel plaats voor kale bergen maar wel in de mooiste aardetinten.
Het was een zon overgoten dag en daar wilden we van genieten. Bij Pahrump reden we een campground op, deze was compleet volgeboekt .Ongelovelijk hoe vol alles al staat z贸 vroeg in het seizoen. De
tip van de vriendelijke dame achter de receptie namen we ter harte en zette koers naar The Treasure RV Resort 10 mijl verderop gelegen.
Dit bleek een schot in de roos, dit was de mooiste campground gedurende onze reis. Snel instaleerden we de camper en doken de hotpool in, gelegen tussen rotsen en een waterval. We waren de enige
badgasten. Tot onze
verbazing liepen sommige campinggasten nog in winterkleding.
Op zondag 25 maart reden we de ingang van Death Valley National Park in. De weg is eindeloos lang en onderweg zien we meerdere zoutvlaktes. Bij Furnace Creek ( hier worden de hoogste tempaturen ter
wereld gemeten, 51 gr celsius ) haalden we een routemap. De wandeling van 800 meter langs de Salt Creek leek ons wel wat. Op de twee kilometer onverharde weg hier naartoe hadden we niet
gerekend.met de ervaring van Glenrio in ons achterhoofd reden we rustig door. Desondanks hing de rechter buitenspiegel los. Salt Creek heeft een houten wandelpad langs een stromend riviertje waar
vogels en vissen vertoeven. Precies op het middaguur reden we Stovepipe Wells RV Campground op met 4800 kilometer op de teller.
Onze plaats heeft een bossage waar geluiden uitkomen gelijkend op die van een pad. Leen wilde al op onderzoek gaan maar aangezien hier ratelslangen, spinnen en schorpioenen zijn heb ik hier een
stokje voor gestoken.
Las Vegas
De rit door niemandsland was saai, kale rotsen en dorre vlaktes. Tot we in de verte een stad zagen liggen. Nu kwam de verrekijker goed van pas. Het reuzenrad en de Stratosphere met zijn 350 meter
hoge toren vielen als eerste op.
Leen manoeuvreerde onze kleine RV ( voor Amerikaanse begrippen ) behendig door de drukke straten. We hadden voor de overnachting in Las Vegas voor een wat luxere camping gekozen, Sam's town.
Hoopvol stapten we de receptie in waar een knorrige dame ons incheckte. Op Internet had ik gelezen dat er vanaf de camping een shuttle bus rijdt naar de strip en het oude gedeelte van Las Vegas. We
vroegen om de dienstregeling en na een diepe zucht kwam onder de desk het voor ons z贸 belangrijke A4tje vandaan. De halte ligt achter het casino zei ze er nog bij. De dame was kennelijk
toeristenmoe.
Vol goede moed zochten we plaats nr 300. Leen reed de camper er achteruit in en zette deze op de gele blokken netjes waterpas. Het was lunchtijd en ik ging de tafel dekken terwijl Leen het water,
stroom en afvoer voor zijn rekening nam. Mar de afvoerslang past niet ,hoorde ik Leen roepen. De water en stroomaansluiting pasten wel maar de afvoerslang van het vuile water was te kort. De
afvoerput lag belachelijk ver weg. De borden, bestek en alle losse spullen gingen de kasten weer in. De RV reden we het dumpstation ongeveer 30 meter verderop, we leegden de tanks en installeerden
ons voor de tweede keer.
Na de lunch stapten we op de bus richting het oude centrum van Las Vegas. Straatartiesten, winkels vol met Chinese koopwaar, casino's en drinkgelagen voeren hier de hoofdmoot.
We hielden een korte pauze in de camper en reden om 18.15 uur met de shuttle bus naar de Strip van Las Vegas. Dit moderne gedeelte van Las Vegas heeft een compleet andere uitstraling. We zagen de
fonteinen v贸贸r het Bellagio hotel in volle glorie en het Parijs hotel. Dit hotel heeft ruim 2900 kamers en een replica van de Eifeltoren en er is een replica van de Arc de Triomphe. Het Caesars
Palace is een Romeinse stijl vormgegeven, al dit is vrij toegankelijk. De sfeer was ontspannen, de mensen genoten. De minder gelukkigen onder ons werden er door de politie discreet uitgefilterd.
Sneu om te zien hoeveel verslaafden er in Las Vegas ronddolen. Sommigen met hun huisraad in winkelkarren en 茅茅n enkele slimmerik had een rolstoel als transportmiddel. Je hebt in ieder geval je
stoel bij je.Met opgezette voeten togen we huiswaarts. Het nachtleven lieten we aan de jonkies over.
Antilope canyon en Zion
Vlak v贸贸r Page ligt Antilope canyon in het Navajoreservaat. Je kunt de Upper of de Lower Antilope canyon bezoeken. De canyons zijn jarenlang geheim gehouden door de Navojo's. Je kunt er alleen in
onder begeleiding van een gids. We hadden al maanden geleden de Lower geboekt bij Ken's tours. De tours waren compleet volgeboekt. Het beheer van het reservaat ligt volledig in handen van de
Navajo's. Iedereen die hier werkzaam is, is Navajo of verwant.
Nadat we in een groep van 15 personen werden opgedeeld nam onze gids ons te voet mee over vlak land. Vrij onverwachts ligt daar tussen keien de ingang.De spiraalvormige rotsen hebben hun vorm
gekregen door water en modder die door de kloof stroomde en af en toe nog stroomt. In 1997 zijn 10 mensen verdronken in een vloed.
Na de lunch in de camper op de drukke parkeerplaats,reden we richting Utah. In Utah besloten we de tank van ons dorstige voertuig vol te gooien, de klok achter de kassa gaf 茅茅n uur later aan. Ach,
we konden erom lachen en verplaatsen de cijfers van onze horloges. De nacht brachten we door in Coral Pink Sand Dunes State Park. De duinen zijn ontstaan door erosie van Navajo zandsteen.
Ruim 9 mile reden we door het op de Hoge Veluwe gelijkend landschap Er zijn slechts 22 plaatsen voor campers en gelukkig hadden we er 茅茅n van gereserveerd.
De plaatsen hebben g茅茅n water, stroom, afvoer of Wifi. We konden wel heerlijke warm douchen. De meeste campgrounds die we onderweg aandeden zijn met hun sanitair in de 50 er jaren blijven
hangen.
De nacht was donker..De vlgd ochtend gingen we vroeg op pad naar het Zion National State Park. De herten, konijnen en het zwijn dat we onderweg tegen kwamen waren een kadootje. Jaarlijks bezoeken
3.1 miljoen mensen het park en dat is niet zonder reden. We hebben de weeping rock bekeken en langs de rivier gelopen. De klim naar Angels landing durfden we niet aan. Als je op you tube een
filmpje bekijkt snap je waarom.
Op de Watchman campground hebben we overnacht samen met de eekhoorns. De derde nacht op rij zonder internet. Morgen staat er een dagje winkelen in St. George op het programma. Daar lukt het vast
wat foto's op het net te zetten.
Colorado river en Lake Powell
We luisterden braaf naar de Tomtom en slaan bij het plaatsje The Gap rechtsaf om vervolgens via de 98 Page (Arizona) binnen te rijden. Onderweg kwamen we diverse keren kraampjes tegen waar Navajo
Indianen doorgaans hun waren verkopen. Slechts 茅茅n kraampje was open, ze wachten waarschijnlijk op het hoogseizoen. Het was beter geweest als Tom ons via de 89 naar Page had gestuurd want we misten
het bord naar Horse Shoe Bend. Navraag bij enkele dorpelingen leverde niets op, Horse Shoe Bend? Nee, nog nooit van gehoord. . Terwijl deze bezienswaardigheid honderden toeristen per dag trekt. De
dame van de supermarkt hielp ons op weg.
Het blauwgroene water van de Colorado river volgt een bocht die op een hoefijzer lijkt.De kloof waardoor de rivier stroomt is gekleurd met zachte aardetinten.Vanaf de parkeerplaats is het 1200
meter lopen naar het uitkijkpunt. Het zandpad naar beneden was goed te bewandelen, de klim terug naar boven zal met zomerse temperaturen wel pittig zijn.
Van ver af zien we Lake Powell ( stuwmeer ) liggen, helblauw met lichtgele en zachtroze rotsen omringd. Na onze tocht door de dorre woestijn een welkome afwisseling.Om bij de camping te komen
passeerden we de Glen Canyon Dam. Hoewel de camping een luxe uitstraling heeft blijven we verstoken van Internet. Voor het gebruik van de douche heb je een handvol kwartjes nodig. Daarop besluiten
we voor de eerste keer te douchen in de camper. Het betreft per slot van rekening een testdrive en dit was het moment de werking van de douche te controleren. Mijn test was glansrijk geslaagd. Leen
had moeite een constante temperatuur uit de douchekop te krijgen. Af en toe heeft Leen en klusje, hij heeft o.a. de deur opnieuw moeten afhangen. Het was onmogelijk deze vanaf de binnenkant te
openen. Loslatende strips en wandbekleding plus een doorgezakte keukenplank heeft hij gerepareerd.De afsluitdop van een afvoerslang,deze hing aan ijzerdraad onder de camper zijn we verloren.
Onderweg hopen we ergens een nieuwe te kopen.
Grand Canyon
De optimisten onder de camperaars liepen in korte broek en t-shirt rond en de pessimisten ( waar wij onder vielen) in dikke winterkleding. De zondagochtend begon grijs, er hing sneeuw in de lucht.
We waren nog niet koud onderweg en de narigheid begon. De mooie weg met de vele bochten was wit van sneeuw en ijs. Slippende auto's, sneeuwschuivers en een daling van 8% lieten mij tegen het advies
van de dokter in met geknepen billen zitten. Leen reed onbevreesd voort, daar waar ik de camper aan de kant van de weg had gezet, deed hij er nog een tandje bij.
Halverwege de rit door de San Francisco mountains ( gelegen boven Flagstaff ) verbeterden de weersomstandigheden. Rond het middaguur reden we Mather campground op, gelegen het in Grand Canyon
National Park op.Na een verwarmende bak koffie met een broodje gingen we op zoek naar de shuttle bus. De halte ligt vlak v贸贸r de ingang van de camping. Elk kwartier stopt er een bus, we konden
gelijk instappen.
Het park heeft een geweldig routenet van buslijnen.Onze keuze was op de rode route gevallen richting Hermits Rest, volgens de buschauffeuse de mooiste route. We deden driftig mee aan het hop on en
hop off systeem en stapten uit bij Mohave point. Hier zagen we de Colorado river door het dal slingeren.De weergoden waren ons gunstig gestemd, ondanks de kou lag de Grand Canyon te blaken in de
zon.Wij vonden het overweldigend en groots.
Overnachten in het park durfden we toch niet aan, het zou min 10 graden gaan vriezen. Het risico dat de leidingen van de camper zouden stukvriezen was groot. Het laten leeglopen van de tanks zou
volgens het instructieboekje onvoldoende zijn. De leidingen moeten met niet giftige antivries gevuld zijn door een erkende garage.
We schudden de kaarten en zetten koers naar Cameron Trading Post gelegen in de Painted Dessert.
Een hangbrug werd opgericht over de Little Colorado rivier in 1911 en cre毛erde de eerste gemakkelijke toegang over de kloof. Kort daarna, twee broers, Hubert en C.D. Richardson richtte Cameron
Trading Post op, die op dat moment alleen door de inwoners van Navajo en Hopi werd bezocht om hun wol, dekens en livestock voor droge goederen te ruilen.
Een reis naar de te verhandelen post zou dagen van reizen met paard getrokken wagen kunnen duren. Gasten werden altijd behandeld als familie, gevoed en gehuisvest door de handelspost tijdens hun
verblijf.
Wij werden gehuisvest aan de overkant van de post. Onze eerste nacht zonder sanitairgebouw of wifi. Het volstaat voor 茅茅n nacht.
St. Patrick's day in Sedona
De nachten die we doorbrachten op onze route werden muzikaal omlijst met treingetoeter. Waarom werd ons niet helemaal duidelijk. De man van de receptie verklaarde ons dat de machinist mensen
waarschuwt die langs of over het spoor lopen.
Zelf had hij merkwaardig genoeg niets gehoord..Vlgs Leen moet dit een overblijfsel zijn van het Wilde Westen. De zon scheen uitbundig over het nog steeds vlakke landschap. Na Twin Arrows ( casino )
zien we de eerste dennenbomen. Ondanks dat de gasmeter nog driekwart vol aan gaf besloten we de tank te laten vullen. Er ging voor 30 dollar gas in, of de tank is groot of de indicator klopt niet.
Aankomende zondag is er min 11 graden vorst voorspeld in de Grand Canyon. De nacht brengen we door in het park zelf en zullen zelfvoorzienend kamperen. De batterij en het gas zullen ons door de
koudste nacht heen moeten helpen.
Voorbij Flagstaff reden we de 89a een adembenemende route op. ( meer info onder link: landschapsroute Sedona) Om 12.00 uur reden we Rancho Sedona RV Park op waar tientallen eekhoorns ons
verwelkomden. Het werd een ontspannen middag, een wandeling naar het riviertje en daarna settelden we ons in het voorjaarszonnetje.
De vlgd ochtend trokken we op St. Patrick's day onze wandelschoenen aan om Tiaquepaque te bezoeken. Dit kunstenaarsdorp straalt een Spaanse atmosfeer uit.
De feestdag valt op 17 maart, waarbij men de beschermheilige van Ierland eert. Feestgangers dragen meestal groene kleding en men kan bijvoorbeeld groen bier kopen op deze dag .Ook de kiltdragende
mannen ontbraken niet.
St. Patrick's Day wordt groots gevierd in de VS en Australi毛, landen waar veel Ieren naartoe zijn ge毛migreerd. De parade hadden we helaas gemist.
Het toeristische gedeelte lag op ongeveer 15 minuten lopen. Wat vroeger een onbeduidend stadje was is nu een trekpleister die meer dan 6 miljoen toeristen per jaar trekt. Vroeg in de middag maakten
we een tour per trolleybus zodat Leen ook kon genieten van de rode rotsen en mooie uitzichten. De 89a eiste namelijk al zijn aandacht met de scherpe bochten en afdalingen. Onze chauffeur had alle
uiterlijke kenmerken van een Indiaan en vrolijkte het gezelschap op met zijn fluit. Aan gespreksstof had hij geen gebrek, een storyteller in levende lijve. Hij vertelde van de rotsen met de
magische uitstraling, het magnetisch veld van de aarde. Dat alles in perfecte harmonie was op deze plek. Dit liet hij ons ervaren door 30 seconden met de ogen dicht en open handen te zitten. Er
zouden lichte tintelingen in je linkerhand ontstaan, de kant waar je hart zit. Jammer genoeg gebeurde er niets.
Morgen rijden we naar de Grand Canyon, hopelijk blijft de voorspelde sneeuwval uit.