Petrified Forest National Park

Bij het kleine plaatsje Lupton reden we via de Interstate 40 Arizona binnen. De old route 66 zie je vaak langs de snelweg liggen. Het wegdek soms redelijk maar vaak ook slecht. Dat er loslopende paarden op de oude route liepen hadden we nog niet eerder gezien. In Arizona hebben ze mountain time, dus we zetten onze horloges één uur terug.Er stond een ijzige wind toen we bij de ingang van Petrified Forest National Park aankwamen. Onderweg hadden we hagel en natte sneeuw gehad. De ranger zat warm en droog in het hokje te wachten en nam alle tijd om onze jaarpas gedegen te controleren. De route is 45 kilometer lang en we mochten geen stukken versteend hout meenemen werd ons nadrukkelijk verteld. De koffers zaten op de heenreis al aardig vol dus we besloten het advies op te volgen. In het begin van het park staan rotsen in prachtige kleuren. Vooral de zachtgroene kleur trok onze aandacht, totdat we het raam opendraaide en ontdekte dat het getinte glas van de camper de veroorzaker van de groene kleur was. Het groen werd grijs maar desalniettemin bleef het een kleurig schouwspel. Mede door de slechte weersomstandigheden waren er weinig bezoekers. Hele stukken door het park kwamen we niemand tegen.We hadden het gevoel op Mars te zijn beland.De ranger contoleerde niet eens ons verhickel op smokkelwaar, hij vond het vast te koud buiten. Onderweg naar Holbrook zagen we een soort van tuincentrum waar enorme stukken versteend hout ( kwarts) in de verkoop stonden. We brachten de nacht door in Winslow, deze plaatst staat bekend omdat vlakbij een meteoriet is ingeslagen. De meteoriet had waarschijnlijk een diameter van ongeveer 50 meter, en een gewicht van 300.000 ton. De kortingsbonnen voor een bezoek aan de krater laten we ongebruikt. We trekken de deur van de camper dicht en stoken de kachel nog eens hoog op.

Sneeuw

De avond in Cedar Crest verliep anders dan de andere. We spelen doorgaans twee potjes rummikub en kennelijk deelde de magnetron mijn verlies door keihard te gaan piepen. Het eindigde in een zwart scherm en een doorgebrande stroompaal. Leen lag op de grond voor de stoppenkast maar kon geen afwijkingen vinden. Mocht er ergens sluiting in de camper zitten dan zou dit onze plannen danig in de war schoppen. Een bezoek aan een garage in Albuqueque zou zomaar een halve dag in beslag kunnen nemen. Na telefonisch overleg met de verhuurder van de camper (Roadbear ) besloten we de vlgd ochtend vroeg naar de eigenaresse van de camping te gaan. Zoiets had ze nog niet eerder aan de hand gehad maar we mochten een andere stroompaal uitproberen. Wie weet konden we er nog één opblazen...Alles bleek te werken en opgelucht reden we het prachtige terrein af. De Sandia Peak met op de top sneeuw stond volop in de zon. Een prachtige dag om met de kabelbaan naar boven te gaan.
We keken over Albuqueque en genoten van de sneeuw. Onze jassen, sjaals en handschoenen hadden we voor niets meegesleept. Wat een onvergetelijke ervaring. In Albuqueque raakten we in de file, om de drukte te ontlopen deden we weer een poging de route 66 op te pikken. Goed aangegeven is de route niet. Ondanks alle kaarten boeken en tom-toms lukt het ons regelmatig verkeerd te rijden. Bij de Taco Bell sloegen we twee burritos in. Dit als test materiaal voor de magnetron.. Laat in de middag rijden we het USA RV Park te Gallup op. We kochten nog een beeldje in de shop, een zogenaamde storyteller. Een storyteller is een ouder die zijn kind over het verleden verteld. De Pueblo indianen hadden veel te verwoorden. In het midden van de jaren 1800 voerde de Amerikaanse overheid oorlog tegen de Pueblo om territorium te verkrijgen. Tussen 1880 en 1940 werden vele indiaanse kinderen van hun families weggenomen en naar christelijke internaten gestuurd waar hun de Engelse taal en een Amerikaanse leefstijl werd aangeleerd. De Pueblo leven tegenwoordig nog in enkele oorspronkelijke dorpen (eveneens pueblo's genaamd), voornamelijk in gelegen op hoge mesa’s in Noordoost-Arizona en Noord-New Mexico.
Gereden afstand 3000 kilometers.

New Mexico

15 mijl vóór Glenrio zagen we het landschap veranderen in heuvelachtig met hier en daar een afgeplatte berg. Glenrio is een ghost town, het ligt op de grens van Texas en New Mexico. In de jaren 40, 50 en 60 trokken duizenden reizigers via de route 66 westwaarts. Nu staan de huizen er vervallen en leeg bij. Aan het einde van het dorp ligt een onverharde weg naar San Jon. Het is eigenlijk niet de bedoeling om met een huurcamper dit soort wegen te berijden. Het was maar 18 mijl naar San Jon maar door de hobbels en gaten in de weg deden we er één uur over. Drie wilde herten stonden ons verbaasd aan te kijken, dit vergoedde ons ongemak van de dollemansrit. Het auto museum in Tucumcari was een leuke afwisseling op onze tocht.
Bij Tucumcari start ook de Mesaland route, deze voert door een gebied waar ooit Dinosaurusen leefden. Gezien de eindeloze vlaktes is het niet moeilijk voor te stellen dat ze hier rondliepen. In Santa Rosa ligt een blue hole, het is 25 meter diep. De plaatselijke bevolking gebruikt deze om in te zwemmen en te duiken. Op het moment dat wij arriveerden was de New Mexico State Police met man en macht bezig het " zwembad" zomerklaar te maken.
Modder en slib werd met enorme slangen van de bodem gezogen. Het verklaarde waarom we op de Interstate zo weinig politie tegenkwamen. 10 kilometer vóór Santa Fe vonden we een pleisterplaats. Deze nacht vroor het nog maar één graad. De volgend ochtend was de hemel strakblauw. Heerlijk om de dag te starten en er een kop koffie bij te drinken. Leen moest ik even porren voor koffie, hij vroeg hoelaat het was. Je raadt het al, we hadden het uur tijdsverschil in New Mexico niet opgemerkt. We verzetten de horloges voor de zoveelste keer. Na de Target en de Dollar tree in Santa Fe te hebben bezocht reden we de Turquoise trail op. Het is een historische landschapsroute met pittoreske dorpjes en schitterende uitzichten. We vonden een mooie,rustige camping tegen de Sandia Peak mountains aangelegen.

The way to Amarillo

De tijd nam ons inderdaad weer eens in de maling.Na het vergelijken van enkele uurwerken kwamen we erachter dat de zomertijd in Oklahoma was ingegaan. Leen heeft er minder moeite mee dan ik, doorgaans zit ik om
vier 's nachts een reisverhaal te schrijven. Later dan normaal vervolgden we onze reis door de prairie. De lange vlaktes zijn droog, dor en brandgevaarlijk. Vlak vóór het passeren van de grens van Texas ligt het plaatsje Texola. Er wonen ongeveer 45 inwoners in de veelal vervallen huizen. De onbewoonde huizen hoeven kennelijk niet te worden gesloopt..Vroeg in de middag reden we het Big Texas RV Park in Amarillo op. Een Texaan bracht ons naar de site. Zijn vriendelijkheid beloonden we met een paar meegebrachte klompjes ( Action ) hij was zo blij als een kind. In ruil hiervoor vertelde hij op de valreep dat we de volgende ochtend gratis koffie en een donut konden halen bij de receptie. Op zijn advies lieten we het water uit de tanks lopen want hij zei : yesterday it was bloody hot but tonight it's freezing. Aangezien het zondag was lieten we ons ophalen door een Limousine. De chauffeur bracht ons naar het Big Texas Steakhouse. Je hoeft niet te betalen als je een steak van 2,5 kilo opeet binnen 60 minuten. We zijn er maar niet aan begonnen. De souveniershop en amusementhal waren een leuke afsluiter. De taxichauffeur die we in de middag zagen rondrijden op de camping stond klaar met de Limo. Met nog twee gasten uit Alabama sprongen we in de taxi. Te laat kwamen we erachter dat zij op een andere camping zaten. Nadat zij op hun bestemming waren afgezet, reden wij weer terug naar het Steakhouse om gasten op te halen . Uiteindelijk werden we netjes voor de deur van onze camper afgezet.Voorlopig hebben we de Limousine wel gezien. Het was een geslaagde avond.

Oklahoma

Het RV park in Joplin lag aan de Interstate 44, onze biologische klok is teveel van slag om daar last van te hebben. We waren weer vroeg op pad. Om 7.45 uur stapten we de Walmart in. Ruim een uur later draaiden we bij Avilla de route 66 op. Het was een rit door akkers en nog eens akkers. We besloten om een nog een stuk Interstate te pakken. Tot onze verbazing zagen we nogmaals het gestrande voertuig langs de kant van de weg staan. Bij Avilla hadden we de verkeerde richting van Route 66 genomen. Dankzij onze vroege start die ochtend konden we toch nog het National Cowboy en Western Hertitage Museum in Oklahoma bezoeken. Dit museum alleen al was de reis naar de States waard. In El Reno vonden we een Koa campground vanwaar we morgen over de route 66 richting Hydro ( EAST) vertrekken.

Sneeuw en zon

Er lag een dun laagje sneeuw toen we wakker werden. Het raam bij het hoofdeinde was aan de binnenkant bevroren maar koud hebben we het niet gehad. De kachel heeft de hele nacht staan snorren, er is een koolmonoxide en rookmelder aan boord. De vloer was inmiddels helemaal droog, hopelijk was de lekkage eenmalig. Tijdens de rit wisselden sneeuwbuien en zon elkaar af. Bij binnenkomst in het Lone Elk Park scheen volop de zon. De elanden, bizons en herten genoten met ons mee.Bij aankomst in Pin Oak Creek RV Park, Villa Ridge, Missouri stond er 740 km op de teller. Morgen gaan we de route 66 op richting Strafford.

Kaas

Het was een kort nachtje ,de cv ketel was gisteravond op hol geslagen. Resetten mocht niet baten en uiteindelijk trokken we de stekker er maar uit. Zodra we terug zijn zien we wel weer verder. Om 5.15 uur stonden we naast ons bed en daarna verliep alles voorspoedig .De taxi was op tijd en ook op Schiphol kwamen we niet voor verassingen te staan.
We hadden een leuk gesprek met een douanebeambte en hij vroeg of we mee wilden werken aan de training van een speurhond.
In de handbagage werd een glazen pot met geurstof erin verstopt. De opdracht was om te proberen de hond te vermijden door snel langs te lopen. De hond was ons te slim af ,hij heeft gelukkig niet gebeten.
Het was een gemeleerd gezelschap in het vliegtuig, een stewardes met schoenen aan die zeker twee maten te groot waren.
De pret was compleet toen een heuse cowboy zich bij het gezelschap voegde,we kwamen al aardig in de stemming.
We konden ons melden bij Roadbear de verhuurmaatschappij van de campers. In het hotel is een kantoortje gevestigd.Vijfentwintig koppels waren op 6 maart ingepland.Gelukkig kregen we het type Class C 22-24 toebedeeld.Na nog wat crackers met kaas (hoera kaas) te hebben gegeten vielen onze luikjes dicht.De bus vertrok om 0.700 uur,tijdens de rit kreeg Leen nog wat nuttige tips mee van een ervaren wegbrenger.Ondanks dat het een saai stuk weg is valt er genoeg te zien.De houten huizen in allerlei kleuren, de besneeuwde akkers,wilde kalkoenen.Het uitgeven van de campers ging vlot,om 10.45 uur reden we het terrein af.We konden dus meer kilometers maken en zetten koers naar Mounds State Park,Anderson Indiana.Camping closed stond er op het bord van de receptie,een wandelaar vertelde dat er een paar dagen geleden een overstroming was geweest.Vlgs mij had ik beter op de website moeten kijken,het park is het hele jaar open maar de camping waarschijnlijk niet in maart .Het was maar een klein stukje van de Interstate af en er diende zich al snel een herkansing aan.Het zag er niet aanlokkelijk uit maar we hebben voor hetere vuren gestaan.Het houten keetje waar we ons moesten melden was leeg, op een kat na die de burostoel bezette.Op een briefje stond dat we een plek konden uitzoeken .Het werd ook tijd omdat de schemering al inzette. Van Mike, de campingbaas hoefden we maar 20 dollar te betalen .Dit omdat we een beetje water lekage hebben. Hij zei"jullie hebben al water genoeg "Lief toch? Waarschijnlijk komt het water binnen via de uitschuifbare erker .We houden het in de gaten.

Klompen

Bagage,

Zo min mogelijk bagage ,dat was de bedoeling. Toch zitten de koffers vol gestouwd. Winter en zomerkleding want het weer is veranderlijk in de Verenigde staten. In Chicago is de temperatuur a.s. dinsdag 6 maart net zoals hier. Volgens de Amerika forums is de kaas niet zoals thuis .We hebben 2 kilo kaas laten sealen op de markt, tja dan kom je wel aan je gewicht .. Die drie paar mini klompjes maken dan ook niet meer uit.