Petrified Forest National Park
Bij het kleine plaatsje Lupton reden we via de Interstate 40 Arizona binnen. De old route 66 zie je vaak langs de snelweg liggen. Het wegdek soms redelijk maar vaak ook slecht. Dat er loslopende
paarden op de oude route liepen hadden we nog niet eerder gezien. In Arizona hebben ze mountain time, dus we zetten onze horloges één uur terug.Er stond een ijzige wind toen we bij de ingang van
Petrified Forest National Park aankwamen. Onderweg hadden we hagel en natte sneeuw gehad. De ranger zat warm en droog in het hokje te wachten en nam alle tijd om onze jaarpas gedegen te
controleren. De route is 45 kilometer lang en we mochten geen stukken versteend hout meenemen werd ons nadrukkelijk verteld. De koffers zaten op de heenreis al aardig vol dus we besloten het advies
op te volgen. In het begin van het park staan rotsen in prachtige kleuren. Vooral de zachtgroene kleur trok onze aandacht, totdat we het raam opendraaide en ontdekte dat het getinte glas van de
camper de veroorzaker van de groene kleur was. Het groen werd grijs maar desalniettemin bleef het een kleurig schouwspel. Mede door de slechte weersomstandigheden waren er weinig bezoekers. Hele
stukken door het park kwamen we niemand tegen.We hadden het gevoel op Mars te zijn beland.De ranger contoleerde niet eens ons verhickel op smokkelwaar, hij vond het vast te koud buiten. Onderweg
naar Holbrook zagen we een soort van tuincentrum waar enorme stukken versteend hout ( kwarts) in de verkoop stonden. We brachten de nacht door in Winslow, deze plaatst staat bekend omdat vlakbij
een meteoriet is ingeslagen. De meteoriet had waarschijnlijk een diameter van ongeveer 50 meter, en een gewicht van 300.000 ton. De kortingsbonnen voor een bezoek aan de krater laten we ongebruikt.
We trekken de deur van de camper dicht en stoken de kachel nog eens hoog op.
Reacties
Reacties
oh. Marja, het is elke ochtend genieten van jullie verhalen. St Patrick's Day werd altijd gevierd, weet ik mij te herinneren, met mooie optochten... Al droegen wij op school een uniform, witte bloes, blauw vest en plooirok en rood sjaaltje/stropdas, had iedereen op die dag ook iets groens aan. IK denk daar ook elk jaar aan terug.
Gelukkig schijnt de zon heel veel, want de kou is maar niks. Het is hier ook ijzig koud. Niemand buiten te bekennen.
Ga verder genieten van deze mooie 66 reis. Morgen ben ik in gedachten bij jullie...
Brigit
Jongens jullie verwennen ons met de verhalen en foto s.
Wauwwwww,wat een reis?En bedankt voor de prachtige verhalen.?
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}